शंकर गीता अध्याय ७ वा संतवर्य योगिराज । सदगुरू राजाधिराज श्री शंकर महाराज । वंदन राजीखूषीने ।।१।। राजीखूषीने वंदन । हा काय प्रकार नूतन ? ।। ज्या खूषीत राजेपण । राजखूषी म्हणतात ।।२।। कशास म्हणावे वंदन । ज्याहून कोणी वंद्य न ।। त्याला केलेले नमन । वंदन त्याला म्हणतात ।।३।। देखल्या देवा दंडवत । परमार्थ मार्गात नाही चालत ।। कैसे अश्रू माया उपजत ? । मोले घातले रडाया ।।४।। भावभक्ती श्रध्दा निष्ठा । यांची होते जेथे चेष्टा ।। वाळलेल्या शुष्क काष्ठा । पल्लवी कैसी फुटेल ? ।।५।। महाराजांच्या चरणावर । निष्ठा ज्यांची अपार ।। त्यांनाच महाराज तारणार । चरित्र त्यांनाच कळणार ।।६।। अन्यथा कोरडे, समुद्रात बुडविले । लोणकढी तुपातही तळले ।। चांगले साखरेत घोळले । मूळ गुणधर्म कायम ।।७।। ऐशी न व्हावी आपली गती । टळावी आपली अधोगती ।। एकच मार्ग, व्हावी सन्मती । शरण जाण्याची महाराजा ।।८।। नगरला न्हाव्याच्या दुकानात । दाढी करण्यास महाराज जात अर्धी दाढी झाली असत । तोच उठले महाराज ।।९।। एका ठिकाणी एक प्रेत । लोक तिरडीस होते बांधत ।। महाराज त्या ठिकाणी जात । सरका लोकांस म्हणाले ।।१०।। महाराज प्रेतावरती बसत । आणि त्या प्रेतास विचारीत ।। अजून तूज परमार्थ साधायचा असता । कोठे आत्ताच चालला ।।११।। महाराज एवढे बोलून । चटकन गेले तिथून निघून ।। प्रेत तिरडीवर बसले उठून । गाव जमा जाहला ।।१२।। एक वेडगळ मनुष्य येतो । लोकास बाजूला सरका म्हणतो ।। प्रेतावर बसून प्रेताशी बोलतो । प्रेत बसते उठून ।।१३।। सारेच अतर्क्य अघटित । सारेच त्या माणसा शोधत ।। नगरातही शोध न लागत । जरुरीच काय कीर्तीची ? ।।१४।। कीर्ती पैसा हवा ज्याला । परमार्थ त्याचा बुडाला ।। कीर्ती पैसा नको ज्याला । परमार्थ त्याच्या हातात ।।१५।। भोई डॉक्टर अमृतसरला । रेल्वेतून निघाले प्रवासाला ।। चालत्या गाडीतून प्रसंग घडला । खाली पडले डॉक्टर ।।१६।। एक मनुष्यही खाली पडला । तो चाकाखाली सापडला ।। महाराजांनी डॉक्टरला । अलगद बाजूस निजवले ।।१७।। पडलेला मनुष्य लगेच मेला । काहीही न झाले डॉक्टरला ।। महाराजांनीच वाचविले मला । जाणीव होती डॉक्टरला ।।१८।। तुफान वेगात गाडी चाले । महाराज कसे तिथे आले ? ।। कसे डॉक्टरांना वाचविले ? । अतर्क्य लीलाविलास ।।१९।। एक गाढे विद्वान पंडित । महाराजांस शंका विचारीत ।। श्रीकृष्णांनी अर्जूनास कुरूक्षेत्रात । गीता कशी सांगितली ? ।।२०।। युध्द चालले असतांना । गीता सांगण्यास श्रीकृष्णांना ।। वेळ तरी कसा मिळाला ?। काही कळत नसे हे ।।२१।। महाराजांनी त्या गृहस्थाला । सांगितले जवळ बसण्याला ।। गृहस्थ जवळ येऊन बसला । क्षणात निघून गेलाही ।।२२।। लोक सारे प्रश्न ऐकत । महाराज उत्तर देणार असत ।। त्यापूर्वीच तो गृहस्थ जात । नवल लोका वाटले ।।२३।। दुसर्या दिनी तो पाहून । लोक त्याला विचारीत ।। महाराज उत्तर देण्याआत । गेला निघून का तुम्ही ? ।।२४।। लोकांस सांगत पंडित । मी महाराजांजवळ जाऊन बसत ।। प्रत्यक्ष भगवान श्रीकृष्ण दिसत । महाराजांच्या ठिकाणी ।।२५।। एवढे त्यांचे तेज अपार । दिपून गेलो मी तर फार ।। मग कसा तेथे थांबणार ? । उत्तर सोडून निघालो ।।२६।। एका महान विद्वानाची । अनुभूती केवढी महत्वाची ।। स्वप्न नव्हे हे प्रत्यक्षची । साक्षात श्रीकृष्ण महाराज ।।२७।। एक बाई असे भक्त । घरी चाले भजन संगीत ।। काही उडाणटप्पू शिरत । कुचेष्टा करती बाईची ।।२८।। तोंच महाराज उभे दारात । हंटर त्यांच्या हातात ।। सर्वांस हंटरने बडवीत । शरण आले सर्वही ।।२९।। पाया पडून माफी मागा । महाराज वदती सर्वांना ।। तसे केल्यावरतीच त्यांना । सोडून देती महाराज ।।३०।। इच्छा एका भक्ताची । अरबस्तानला जाण्याची ।। महाराज त्या भक्ताला घेऊनी । गेले अरबस्तानात ।।३१।। महाराज अरबी पोषाखात । अरबस्तानात वावरत ।। अरबी भाषेत बोलत । हिंडत उंटावरूनी ।।३२।। तेथील लोक महाराजांस मानीत । अनेक चमत्कार तेथे करत ।। भक्त येता जेव्हा परत । सर्व त्यांनी सांगितले ।।३३।। महाराज श्री शैल्याला जात । जवळच पाण्याची गुंफा असत ।। दोन दिवस गुंफेतील पाण्यात । महाराज बसले निवांत ।।३४।। महाराज म्हणजे प्रचंड शक्त्ती । महाराज म्हणजे उदंड युक्ती निसर्गावर ज्यांची अखंड सक्ती । आधार काय या तिघांना ?।।३५।। प्रश्न तुमचा बरोबर । शंका तर योग्य खरोखर ।। घटना घडल्या आहेत तर । प्रत्यक्ष, पहिला आधार ।।३६।। दुसरा आधार बहुमोल । प्रत्यक्ष महाराजांचेच बोल ।। मी जे जे सांगणार । त्याप्रमाणेच घडणार ।।३७।। लेखणी माझ्या हातात । मी एखादी गोष्ट लिहून देत ।। ती तशीच घडेल निश्चित । लिहील्याप्रमाणेच होणार ।।३८।। माझे शब्द सत्य असत । खोटे ठरणार नाहीत ।। माझ्या पहा लेखणीत । ताकद आहे प्रचंड ।।३९।। अशक्य ते शक्य करून । मी पहा दाखवीन ।। महाराजांचे शब्द प्रमाण । अन्य दाखले कशाला ? ।।४०।। व्यवहारात माणूस बोलतो । परी त्याप्रमाणे न वागतो ।। परमार्थमार्गात जो असतो । बोलत नाही कधी तो ।।४१।। मी कितीतरी असे योग्य । म्हणणे, व्यवहारात ठरते अयोग्य ।। परमार्थात तर कधी न योग्य । खुणा आहेत ठरलेल्या ।।४२।। अयोग्य माणसेच परमार्थात । बढाया त्या मारतात ।। अशांचे पितळ उघडे पडत । वेळ नाही लागत ।।४३।। परमार्थात अधिकारी असून । अधिकार सांगतो तो ठासून।। अधिकार त्यांचा किती महान !। कसा कोणा कळेल ? ।।४४।। महाराज औदुंबरला असत । पुण्यात अककलकोटस्वामींचा भक्त ।। फोटोग्राफी त्याचा व्यवसाय असत । दृष्टांत त्याला जाहला ।।४५।। तू येई औदुंबराला । माझा फोटो काढण्याला ।। फोटोंचा दिवसही सांगितला । चकीत झाला तो भक्त ।।४६।। तो पुण्याहून गेला मिरजेस । घटना सांगितली लोकांस ।। दोन मोटारी भरून खास । लोक निघाले दर्शना ।।४७।। दोन मोटारी निघत । मधेच त्या बंद पडत ।। दुरूस्तीचे खूप प्रयत्न करत । होईनात चालू त्या ।।४८।। कारण त्या फोटोग्राफरला । दिवस होता सांगितला ।। एकटेच फोटो काढण्याला । बोलावीले होतेच ।।४९।। फोटोग्राफरने ओळखले । आपण सर्वांना आणले ।। म्हणून नसते विघ्न उद्भवले । एकटे गेलेच पाहिजे ।।५०।। लगेच सायकल घेऊन औदुंबरला तो येऊन ।। महाराजांचे घेतले दर्शन । महाराज त्याला म्हणाले ।।५१।। ‘मी बोलावले फक्त तुला । तू घेऊन आला सर्वांना ।। काढ माझा फोटो भला’ । फोटो त्यांचा काढला ।।५२।। घेऊन चल मला पुण्याला । महाराज म्हणाले त्याला ।। फोटोग्राफरने महाराजांना । स्टेशनवरती आणले ।।५३।। त्याने तिकिट ते काढून । महाराजांचा हात धरून ।। डब्याकडे चालला घेऊन । महाराजांना सत्वर ।।५४।। हात वेगळाच भासत । म्हणून फोटोग्राफर पहात ।। तोच दिसत स्वामी साक्षात । अक्कलकोट महाराज ।।५५।। महाराज असता कलकत्यात । ऊन वारा थंडीत बसत ।। रोज त्यांना पहात असत । एक श्रीमंत गृहस्थ ।।५६।। आपण कोण आहात म्हणून । यांना विचारावे काय आपण ।। महाराजांना पाहून । श्रीमंताला वाटले ।।५७।। तोच महाराज म्हणाले श्रीमंताला । आज मी तुझ्या घरला ।। येऊ काय जेवावयाला ? । अवश्य यावे महाराज ।।५८।। श्रीमंताचा कलकत्यात । मोठा कत्तलखाना असत ।। महाराज जेवण्या घरी येत । स्वागत करून बसविले ।।५९।। भोजनाचे आणण्या ताट । पतीपत्नी आत जात ।। ताट आणून पाहतात । अस्ताव्यस्त महाराज ।।६०।। महाराजांचे पाय तुटलेले । डोके धडापासून कापलेले हात दोन्ही तुटलेले । धडही पडले बाजूला ।।६१।। एकदम त्यांना धक्का बसला । चक्कर आली दोघांना ।। त्यांना महाराजांनी धीर दिला । शुध्दीवर आणले दोघांना ।।६२।। दोघे डोळे उघडून पाहतात । महाराज समोर उभे दिसले ।। काहीच कळेना, झाले भयभीत । महाराजांना म्हणाले ।।६३।। असे भयंकर स्वरूप आपले । कधी दाखवू नका असले ।। दृश्य भयानक आजच पाहिले । महाराज त्याला म्हणतात ।।६४।। तुझ्या कत्तलखान्यात । रोजच असे घडत असत ।। तेव्हा तूज भीती न वाटत । आज का भीती वाटते ।।६५।। न जेवताच महाराज गेले । कसे जेवणार ? जिथे हिंसा चाले ।। श्रीमंतास झणझणीत अंजन झाले । बंद केला व्यवसाय ।।६६।। कत्तलखाने बंद केले । अन्य व्यवसाय प्रारंभिले ।। महाराजांचे महत्व कळले । भक्त झाला पुढे तो ।।६७।। असेच एकदा नाटकात । महाराज छिन्नविच्छिन्न होत ।। लोक घाबरून पळून जात । महाराज उठले तसेच ।।६८।। महाराजांकडे येत भक्त काही । साधना केली पण अनुभव नाही ।। महाराज करीत उपदेश काही । स्पर्श फक्त करीत ।।६९।। महाराज नुसता स्पर्श करीत । कुंडलिनी त्यांची जागृत होत ।। तास न तास समाधी अवस्थेत । रंगून जात भक्त हे ।।७०।। महाराज मध्यप्रदेशात । काही दरोडेखोर साध्या वेशात ।। आले महाराजांच्या सानिध्यात । महाराजांनी ओळखले ।।७१।। त्यांना महाराज म्हणाले पाहून । दरोडा घालून चोरी करून ।। तुमचे होणार नाही कल्याण । याच जन्मा नव्हे तर ।।७२।। पुढील जन्मासाठीही । पुण्य जोडावे तुम्ही काही ।। आयुष्यभर सरकारी यंत्रणेलाही । भिऊन जगण्यापेक्षा हो ।।७३।। आपला घाम गाळून । अगदी ताठ मान करून ।। स्वाभिमानाने जगा म्हणून । महाराजांनी सांगितले ।।७४।। आपणास महाराजांनी ओळखले । म्हणून दरोडेखोर ओशाळले ।। महाराजांचे पाय धरले । ‘धंदाबंद’ शपथ घेतली ।।७५।। मुंबईचा एक गरीब भक्त । महाराज त्याच्याकडे जात असत ।। एकदा तो इच्छा व्यक्त करत । खूप द्रव्य मिळण्याची ।।७६।। महाराजांनी खूप समजावले । पैशाच्या मागे लागू नये ।। तरीही पैशाचा मोह त्याचा न सुटे । आशीर्वाद दिला तसा ।।७७।। त्याची परिस्थिती बदलली पूरी । बनला मुंबईचा मोठा व्यापारी ।। महाराजांचे त्याच्या घरी । जाणे बंद जाहले ।।७८।। महाराज बिलीमोरियाला जात । एका कारखान्याच्या आवारात ।। माझ्या पादुका आहेत । महाराजांनी सांगितले ।।७९।। विश्वास लोकांना बसेना । कारखान्यातील व्यवस्थापकांना ।। दृष्टांत झाला पहाना । पादुका आहेत या स्थळी ।।८०।। तसेच कारख्यानाच्या आवारात । उकरून सारे पहात ।। खरोखरीच दोन पादुका निघत । दिपून गेले सर्वही ।।८१।। महाराजांनी पादुकांची । स्थापना करून पूजेची ।। व्यवस्था केली नित्याची । एका भक्ता योजिले ।।८२।। पुण्यातील भोई डॉक्टर । अमरनाथ यात्रेला जात ।। अमरनाथ यात्रा अवघड असत । घोडा केला डॉक्टरांनी ।।८३।। उंच डोंगर खोल दरी । प्रवास अवघड असे भारी ।। सतत काळजी उठे उरी । केव्हा काय होईल ? ।।८४।। घोड्यावरून प्रवास सुरू होत । अचानक घोड्याचा पाय घसरत ।। डॉक्टर झाले भयभीत । घोड्यासह घसरले ।।८५।। घोड्यासह घसरत घसरत । खोल अशा दरीत ।। डॉक्टर जाऊ लागत । तोच तेथे महाराज ।।८६।। खोल उतरत्या खड्या दरीत । चालले भोई घोडा घसरत तिथे नसतानाही प्रगटत । महाराज अचानक ।।८७।। एका हातात डॉक्टरला । दुस-या हाताने घोड्याला ।। घट्ट धरले त्या दोघांना । वरती काढले तत्काळी ।।८८।। रस्त्यावर घोडा उभा केला । घोड्यावर बसविले डॉक्टरला ।। डॉक्टरचा प्रवास सुरू झाला । गुप्त झाले महाराज ।।८९।। अचानक आपण कसे पडलो । खोल दरीत कसे कोसळलो ।। पुन्हा वरती कसे आलो । कळले नाही डॉक्टरला ।।९०।। महाराजांचे निष्ठावंत । भोई एकनिष्ठ भक्त असत ।। मनोभावे खूप सेवा करत । मठामध्ये डॉक्टर ।।९१।। त्यामुळे भोई जेथे जात । तिथे महाराजांचे दर्शन होत ।। संकटकाळी धावून येत । महाराज स्वत:च ।।९२।। जसे परम श्रध्दाळू भक्त । महाराजांकडे येत ।। तसे गर्वाने फुगलेले पंडित । येत असती नेहमी ।।९३।। कोणी शंका विचारीत । नसते प्रश्न कोणी करत ।। डावपेच धरून कोणी येत नाना प्रकार लोकांचे ।।९४।। जो मनुष्य असेल तसा । तसे उत्तर देई त्याला ठोसा ।। जसा भाव लाभ तसा । येणा-यास मिळतसे ।।९५।। विद्वत्तेच्या गर्वात । महाराजांस कोणी प्रश्न करत ।। महाराज खवळून उत्तर देत । इंग्रजीतून लगेच ।।९६।। उत्तरही अगदी अचूक असे । इंग्रजीही अगदी शुध्द तसे ।। चकीत होऊन जात असे । विचारणारा गृहस्थ ।।९७।। महाराज इंग्रजी कोठे शिकले ? । कसे शिकले ? पत्ता नकळे ।। व्याकरण शुध्द उत्तरे । देऊन इंग्रजीमधून ।।९८।। अनेक गर्विष्ठ विद्वानांचे । अनेक विचित्र शंकांचे ।। निरसन करीत खुबीचे । महाराज खात्रीने ।।९९।। अकलूजचे एक गृहस्थ सोलापूरला महाराजांकडे येत खाणावळीचा डबा आणून देत । महाराज जेवावे म्हणून ।।१००।। महाराजांनी जेवावे । आपणा प्रसाद म्हणून काही द्यावे ।। म्हणून घाईघाईने । आग्रह करू लागला ।।१०१।। वाट पाहून कंटाळला । रात्री तसाच निघून गेला ।। रात्री बारा वाजण्याला । भस्मे, महाराजा भरविती ।।१०२।। दुस-या दिवशी त्या गृहस्थांनी । विनविले अकलूजला या म्हणुनी ।। महाराज त्याच्यासंगे जाऊनी । जेवण्यासाठी थांबले ।।१०३।। गृहस्थ जात बाजारात । बायको तांदूळ निवडत ।। महाराज तिच्या गळ्यात । हात घालून बैसले ।।१०४।। गृहस्थ येता, पाहिले त्यांनी । पित्त त्यांचे खवळुनी ।। महाराज आत्ताच जा निघुनी । महाराजांना म्हणाला ।।१०५।। नेऊन सोड महाराज म्हणत । गृहस्थ महाराजा सोलापूरी आणत ।। अशी किरकोळ परीक्षा घेत । अर्धवट अशा भक्ताची ।।१०६।। मुद्दाम भोजना गावी नेले । महाराजांनी नाटक केले ।। भक्ताचे पितळ उघडे पडले । घेती ऐशी परीक्षा ।।१०७।। महाराजांचे चरण वंदून । मनोभावे केले वंदन ।। सातव्या अध्यायाचे लेखन । संपले या ठिकाणी ।।१०८।। ।। संतवर्य योगिराज सद्गुरू राजाधिराज श्री शंकर महाराज की जय ।।